زمینه فعالیت : نوازنده و هنر آموز سنتور ، مؤلفزادروز : 1320/04/08
وی در سال ۳۸-۱۳۳۷ تحصیلات آکادمیک خود را در سومین دوره هنرستان عالی موسیقی با موفقیت به پایان رسانید. ایشان از شاگردان ممتاز و مورد تایید اساتید بنامی چون حسین صبا، و فرامرز پایور است. بانو اطرایی از معدود هنرمندانی است که دارای مدرک درجه یک هنری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است. ایشان در زمینه ی معرفی و شناساندن ارزشهای موسیقی اصیل ایران خصوصا ردیف ها و دستگاه های موسیقی ملی و سنتور نوازی معاصر و همچنین آثار و اندیشه های بزرگانی چون پایور و صبا سال ها تلاش نموده و تالیفات و مجموعه آثار ارزشمندی را به جامعه موسیقی کشور تقدیم داشته است.
آثار : کتاب های فرهنگ موسیقی ایران (۱۳۶۰) ، سنتور و ناظمی (۱۳۶۳) ، دوازده مقام موسیقی ملی ایران(۱۳۶۹) ، زندگی و آثار حبیب سماعی (۱۳۷۱) ، بوی جوی مولیان (۱۳۸۱) ، ویرایش خودآموز سنتور حسین صبا (۱۳۸۱) ، هفت دستگاه و پنج آواز موسیقی ایرانی (۱۳۸۱) ، آثار و معارف پایور (۱۳۸۹) از خدمات ارزنده ی ایشان میتوان به ۱۳۵۳ سال تلاش و کوشش در موسیقی ایرانی و نوازندگی با سنتور کروماتیک و سنتور کروماتیک باس در ارکستر صبا به رهبری استاد حسین دهلوی و سنتور باس در ارکستر فرامرز پایور و سنتور سل کوک و لا کوک در تکنوازی ها و پروه نوازی های متعدد اشاره کرد. وی از سال ۱۳۵۳ سرپرست گروه موسیقی تالار رودکی (وحدت) بوده و با افرادی چون محمد موسوی، ناصر افتتاح، لطف الله مجد، نادر گلچین و خاطره پروانه همکاری کرده است. ایشان همچنین بهنوان یکی از زنان نام آور ایران از طرف دفتر مشارکت زنان امور ریاست جمهوری شناخته شده است. و عضو هیئت مدیره ی اولین دوره ی کانون پژوهشگران خانه موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و عضو شورای فنی هنرستان موسیقی پسران و دختران و دانشگاه علمی کاربردی میباشد.هم چنين ايشان منتخب "برگزیده جشنواره موسیقی بانوان" مرداد ۸۴ شورای شهر تهران و منتخب " بازنشسته نمونه ملی" سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور در شهریور ۸۴ و منتخب وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بعنوان "پیشکسوت نمونه" در شهریور ۸۴ می باشد.
سفر ها . وی سفر های متعددی به جهت اجرای کنسرت و شناساندن ظرافت ها و ارزش های موسیقی اصیل ایران به کشور های: پاکستان (۱۳۳۹) , ایتالیا (۱۳۴۲) , افغانستان (۱۳۴۸) , ترکیه (۱۳۴۹), بحرین (۱۳۵۱) , امریکا (۱۳۵۴), عراق (۱۳۵۴), کروواسی (۱۳۷۳) , بوسنی و هرزگوین (سارایوو) (۱۳۷۳) , و کویت (۱۳۸۶) داشته است.