نوای فارس-جمشید اکبری: چهارمین شب کنسرت همایون شجریان و تهمورس پورناظری در حالی برگزار شد که بیش از سی دقیقه تأخیر در گشایش درب های سالن و تهویه ی نامناسب لابی تالار وزارت کشور، حضار را به شدت کلافه کرده بود.
کنسرتی که قرار بود در ساعت 21:30 آغاز شود نهایتا در ساعت 22 با نمایش تبلیغاتی اسپانسر مالی برنامه آغاز شد.
ابتدا همایون و تهمورس به همراه نوازندگان کوبه ای حسین رضایی نیا و آیین مشکاتیان و گیتاریست ها احسان فرامرزی و آرین کشیشی وارد سالن شدند. آواز همایون شجریان و سه تار تهمورس پورناظری اولین قسمت برنامه بود که به اجرای تصنیف «نه فرشته ام نه شیطان» با شعر حسین منزوی ختم شد.
با پایان تصنیف، همایون و تهمورس اجرای خود را با ساز و آواز شعری دیگر این بار از سیمین بهبهانی دنبال کردند. تهمورس پورناظری در طول این قطعه سبک خاص نوازندگی خود را به نمایش گذاشت. مهارت نوازندگی تهمورس و شهر زیبای «رفت آن سوار کولی» تماشاچیان را به شدت متأثر کرد و تشویق آنها را برانگیخت.
با پایان این بخش، جمعی دیگر از نوازندگان وارد سالن شدند تا گروه کمی پر تعداد تر شود. ورود سهراب پورناظری برای دقایقی سالن را به وجد آورد. شادمانی از حضور سهراب در حدی بود که می شد گفت از تشویق ابتدایی همایون و تهمورس بیشتر جلب توجه می کرد. سهراب نیز با تکان دادن دست و لبخند به ابراز احساسات هواداران خود پاسخ داد.
در ادامه، گروه تصنیف «دل به دل» سروده هومن ذکایی را با ریتم برانگیزنده شش هشتم اجرا کرد. پس از پایان تصنیف، همایون با همراهی سه تار و گیتار شعر «شتک» از حسین منزوی را با آواز خواند تا نوبت به قطعه تلفیقی «در حصار شب» برسد. شعر عمیق و تأثیرگذار شفیعی کدکنی نقطه اوج برنامه تا به اینجا بود.
آنگاه نوبت به سهراب رسید تا مهارت خود در تکنوازی تنبور را به رخ بکشد. او تقریبا سه دقیقه تکنوازی کرد اما در این دقایق چنان سرعت و احساس در نوازندگی را به هم آمیخت که چند بار مورد تشویق قرار گرفت.
اما پایان این قطعه، پایان تنبورنوازی نبود چرا که برادران پورناظری با یک قطعه خاطره انگیز تماشاچیان را غافلگیر کردند. سهراب و تهمورس پورناظری به همراه سپند و خورشید دادبه چهار تنبورنوازی بودند که با همراهی مناسب گیتارباس تصنیف «مردان خدا» را با صدای گرم و لطیف همایون به اجرا در آوردند.
این قطعه خاطره همکاری به یاد ماندنی سال های دور کیخسرو پورناظری و شهرام ناظری را برای تماشاچیان زنده کرد و تشویق پایان ناپذیر آنها را به دنبال داشت. نکته یحیرت انگیز، مهارت فوق العاده سهراب در نوازندگی بود؛ چنان که او همزمان دقیق نت ها به پشت سر نگاه کرده و با اعضای گروه ارتباط چشمی و کلامی برقرار می کرد.
در ادامه بخشی از نوازندگان سازهای زهی وارد صحنه شدند تا فضا کمی کلاسیک شود. اعضای گروه قطعه ای تلفیقی را اجرا کردند. این قطعه دو تکنوازی کوبه ای به همراه داشت. ابتدا رضایی نیا برای دقایقی دف نواخت. سپس آیین مشکاتیان با آرامشی خاص کاخون و داربوکای خود را به صدا در آورد. ضرب نوازی آیین، یادآور پدرش پرویز مشکاتیان بود و تماشاچیان را بر آن داشت که لحظاتی متمادی به تشویق او بپردازند. البته این بخش از برنامه یک نکته منفی نیز به همراه داشت. رضایی نیا با اشاره به صدابردار نسبت به عملکرد او معترض شد و او را متوجه کرد که صدای ساز خود را نمی شنود.
در ادامه تمامی نوازندگان زهی به صحنه آمدند تا صندلی های خالی سن پر شود. گروه که حالا کامل شده بود شعر «چونی به من» را اجرا کرد. با پایان این قطعه، گروه کر متشکل از چهار بانوی آوازه خوان وارد شدند و نوازندگان کوبه ای به پشت صحنه رفتند. آنگاه همراهی گروه زهی زمینه را برای اجرای ساز و آواز «درون آینه» فراهم ساخت. در پایان این قطعه، تهمورس پورناظری به تکنوازی تار پرداخت و به شدت مورد تشویق قرار گرفت.
آخرین بخش کنسرت همان قطعه ای بود که همه انتظار آن را می کشیدند. سهراب سن را ترک کرد تا رضا صادقی پشت پیانوی خویش بنشیند و شعر سیمین بهبهانی از حنجره همایون شجریان بر سالن طنین افکند:
چرا رفتی؟ چرا؟ من بی قرارم...
این قطعه آن قدر تأثیرگذار بود که اشک در چشم بسیاری از تماشاچیان حلقه انداخت. همایون این شعر را در حالی می خواند که برخی از حضار با زمزمه او را همراهی می کردند. با اجرای این قطعه، همایون و تهمورس برخاستند و در میان تشویق به پشت صحنه رفتند. اما تشویق ها آن قدر ادامه داشت که همگی اعضای گروه به روی سن بازگشتند.
حسن ختام برنامه اجرای مجدد تصنیف «دل به دل» بود که با دست زدن تماشگران همراه بود. کنسرت در حالی به پایان رسید که کیفیت بالای اجرا لبخند رضایت را بر لب همه نشاند و شبی پرخاطره برای علاقه مندان موسیقی ساخت.
منبع : اختصاصی نوای فارس