نوای فارس: مسعود امامی که قرار است کارگاه ترانه ای را از اواخر آبان ماه در دانشکده فنی دانشگاه تهران برگزار کند، در این باره گفت: این کارگاه شامل کلاس های ترانه کاربردی است که با حمایت گروه «نواک» برگزار خواهد شد.
وی با اعلام این خبردرباره لزوم برگزاری چنین کارگاههایی به خبرنگار نوای فارس توضیح داد: بعداز یک دوره 20 ساله شرایط و فضای هنری و بخصوص ترانه در کشور در اواسط دهه 70 ،با شکل گیری مجدد موزیک با ترانه هایی نزدیک به آنچه ما به عنوان ترانه می شناسیم،در جامعه به وجود آمد. در این دوره ترانه هایی شنیده شد که نه سفارشی بودند و نه فضای سرود داشتند که از گل و بلبل و طبیعت و رفتن به طبیعت حرف بزند . کلا ترانه ای که در این دوره باب شد، با آنچه تا آن رایج بود از نظر زبانی و زمانی مغایرت داشت. این قبیل ترانه ها تا سال 80 رایج بود و از این دهه در واقع دوره گذار اولیه و شکل گیری ترانه نزدیک به زبان محاوره مردم شکل گرفت.
این خواننده افزود: ازدهه 80 انجمن های ترانه ، تلاش بسیاری در این راستا کردند تا ترانه خوب به گوش مردم برسد و با شرایط سختی دست و پنجه نرم کردند. در اواسط دهه 80 لزوم بر اینکه ترانه به جای نقد و بررسی، تدریس شود، بیشتر مشهود شد. چرا که تا این زمان انجمن ها بیشتر به نقد و بررسی ترانه ها می پرداختند . به مرور زمان و با افت مدیریت و نه سومدیریت؛ باعث شد تا این نقدها با معذوریت هایی که انجام ها داشتند، رشد کمی و کیفی ترانه و کار ترانه سرایان جوان افت کند. هر چه کار جلوتر می رفت، توجه جوانان به ترانه بیشتر می شد و حضورشان پررنگ تر! الزام آموزش مبانی ترانه از همین جا مشهود شد . شاید یادآوری یک سری مسایل آموزشی مربوط به اسلوب ها و تکنیک ها و از همه مهمتر مبانی شعری، لزومش از همین جا احساس شد.
خواننده «امون بده» تاکید کرد: با فراگیر شدن ترانه های بدون ممیزی در شبکه های ماهواره ای و اینترنت ، بسیاری از اصولی که در ترانه لازم است و همین طور داشتن نگاه ادبیاتی به آن کمرنگ شد. همین مسایل منجر به تشکیل کلاسهای آموزشی در زمینه ترانه و کارگاه ترانه شد.
این ترانه سرا که از سال 84 تا 90 کلاسهایی به صورت رایگان برگزار کرده است، ادامه داد:این کارگاهها خروجی خوبی داشته اند و خیلی از ترانه سرایان امروزی از میان این کارگاهها بیرون آمده اند. به همین دلیل است که بر این باور هستم که آموزش ترانه به نقد آن ارجح است. چرا که با ورود برخی از دوستان جوان به عرصه ترانه، احساس می شد دیگر نیازی به نقد و بررسی کارها نیست و آنها بیش از هرچیزی به آموزش نیاز دارند.