نوای فارس- مهرنوش قضاوتی: بیایید صادق باشیم، مخاطبان موسیقی ما دنبال کننده قطعات سبکی هستند که آن را بشناسند. فرقی نمی کند که کیفیت داشته باشد یا نه؟ فرقی نمی کند که علم موسیقی در پشت آن باشد یا نه؟ فرقی نمی کند که محتوای آن چه باشد و با چه هدفی ساخته شده باشد؟ فقط باید از سبکی باشد که می شناسند. فقط باید مانند آن را شنیده باشند. آن ها در کلام تقلید را محکوم می کنند و در باطن از آن استقبال می کنند. همین باعث می شود تا هنرمندان ما از آهنگسازان گرفته تا خوانندگان هرگز به دنبال فضای جدید نروند یا با تردید های فراوان پا در مسیر آن بگذارند. مخاطبان موسیقی ما فضای های جدید را زمانی می پذیرند و آن را دنبال می کنند که ارائه دهنده آن را بشناسند. حال با توجه به این که همه چیز به شناخت برمی گردد، اگر سبکی جدید بخواهد در لیست علاقه مندی های مخاطبان قرار بگیرد باید فراز و فرود های بسیاری را متحمل شود تا شاید شناخته شود و مورد پسند واقع شود. «نیوایج» سبک تقریبا جدیدی است که از این قاعده مستثنی نشده است.
«نیوایج» سبکی با هدف الهام بخشی هنری، ایجاد آرامش روحی و مثبت اندیشی است. این موسیقی مرتبط با جنبش عصر جدید و هم چنین محیط زسیت گرایی دانسته می شود، از این رو به آن موسیقی «عصر جدید» یا «عصر نو» هم می گویند. نت های تکرار شونده بم که به طور عمومی از واریاسیون های یک الگو به دست می آیند، هارمونی های این موسیقی را می سازند. صدای های ضبط شده از طبیعت در ابتدا یا در طول قطعات این نوع موسیقی به کار گرفته می شود. در حوزه موسیقی «نیوایج» نمونه های گوناگونی هم ازموسیقی الکترونیک و هم موسیقی آکوستیک به وجود آمده است. ساز هایی از قبیل پیانو، فلوت، گیتار آکوستیک و برخی ساز های شرقی نظیر کوتو و ارهو(ساز های زهی)، گنگ، شاکوآچی( فلوت مانن) در قسمت موسیقی آکوستیک و نت های ممتد سنث پد در موسیقی الکترونیک به کار گرفته می شود. آلبوم «زنگ های لوله ای» اثر مایک اولدفیلد در سال 1973، یکی از اولین آلبوم هایی است که به عنوان نمونه ای از موسیقی «نیوایج» شناخته شده است. از مجموعه «طیف» اثر استیون هالپر که در سال 1975منتشر شده است به عنوان اثری کلیدی که باعث راه اندازی جنبش موسیقی «نیوایج» شده است، یاد می شود. موسیقی فیلم مستند «زندگی اسرار آمیز گیاهان» اثر استیوی واندر نمونه ای مهم از آلبوم های اولیه «نیوایج» محسوب می شود. این آلبوم، اولین آلبومی است که به صورت دیجیتال در موسیقی «نیوایج» ضبط شد. تعاریف این سبک مبتنی بر ساز های به کار گرفته در آن نمی باشد، بلکه این سبک موسیقی را معمولا به واسطه تاثیر آن بر احساس شنوده تعریف می کنند. بخش هایی از موسیقی «نیوایج» داراری هم پوشانی قابل توجهی با سایر سبک های موسیقی نظیر «امبینت»، «کلاسیک»، «جاز»، «الکترونیکا» و «چیل اوت» می باشد. اگرچه مرز های موسیقی «نیوایج» به طور کامل و دقیق تعریف نشده اند اما این سبک را دارای حدود هفتاد زیر سبک می دانند.
«نیوایج» در قسمت های مختلف حوزه موسیقی مورد استفاده قرار می گیرد و با زبان احساس با مخاطبان خود ارتباط حسی قوی ایجاد می کنند.
موسیقی های فیلم ونگیس(آهنگساز یونانی)، بسیاری از آلبوم های یانی( موسیقیدان و آهنگساز یونانی) که به صدر رده بندی پرفروش ترین های نشریه «بیلبورد» در موسیقی «نیوایج» رسیده اند، آلبوم انیا( خواننده و آهنگساز ایرلندی) که چهار جایزه «گرمی» برای بهترین آلبوم «نیوایج» دریافت کرده است، از تاثیر گذارترین فعالیت ها در این سبک بوده اند.
با توجه به مطرح شدن این سبک از موسیقی در سطح جهانی، دیده نشدن نامی از آهنگسازان ایرانی این سبک جای تفکر دارد. چرا نباید از آهنگسازانی که در تلاش هستند تا با استفاده از ساز های ایرانی در این نوع از موسیقی، ساز ها و موسیقی کشورمان را به جهان معرفی کنند، حمایت شوند؟ چرا قطعات ساخته شده این آهنگسازان نباید گسترده شنیده شود؟ چرا باید علت اصلی عدم پیشرفت آهنگسازان این سبک نبودن حمایت مالی و شنیداری باشد؟ چرا ارتقا سطح شنیداری مخاطبان موسیقی دغدغه اصلی هنرمندان ما نیست؟ چرا در بین مخاطبان موسیقی کشورمان کمتر کسی را می یابیم که نام «نیوایج» به گوشش خورده باشد؟
با تشکر از راهنمایی های آریا واعظی، آهنگساز سبک «نیوایج».