نوای فارس – فاطیما فراهانی: مژگان ابوالفتحی نوازنده برجسته سازهای کوبه ای که بارها شاهد درخشش فوق العاده او در موسیقی بوده ایم، فارغ التحصیل موسیقی از کنسرواتور تهران و فوق لیسانس تربیت بدنی و مدرس ساز دف است. علاقه زیادش به ساز پرکاشن باعث شد آن را به طور حرفه ای از سن ده سالگی در محضر اساتیدی چون بانو صحرایی، امیر دباغیان و استاد کریم خاوری یادگیری دف را فراگیرد. اما به دلیل قوانین تحصیلی در دانشگاه ساز ساکسیفون را انتخاب کرده است. البته در ابتدا زیر نظر استاد علی اکبر شکارچی کمانچه را انتخاب می کند و بعد با راهنمایی های ایشان رو به ساکسیفون می آورد. این نوازنده با استعداد موسیقی بانوان، بعد از فارغ التحصیلی ، فعالیت خودرا در گروه های مختلف ادامه داده است.
- نواختن سازهای کوبه ای را از چه زمانی آغاز کرده اید؟
ازپنج سالگی با یادگیری فلوت شروع کردم و بعد به طور حرفه ای با فلوت ریکوردر این ساز را ادامه دادم و در مرحله انتخاب ساز تخصصی در سن ده سالگی زیر نظر بانو صحرایی دف را برگزیدم.
- با چه کسانی همکاری کردید و در حال حاضر مشغول چه کاری هستید؟
من در زمان دانشگاه و حتی قبل از آن در گروه ها و ارکستر های مختلفی حضور داشتم. شروع شرکت در برنامه های بین المللی با گروه «سیمرغ» در سال 1386 زده شد. در آغاز در چهار شهر سوئیس به اجرای برنامه پرداختیم. در راستای همین اجرا یک روزنامه سوئیسی گزارشی از اجرا و بیوگرافی من منتشر کرد. البته مصاحبه ای هم تنظیم شد که به علت مخالفت سرپرست گروه هیچ گاه منتشر نشد. با گروه «مهر» در سالهای 87 تا89 در یک تور اروپا در کشورهای آلمان، بلژیک، ایتالیا، اسپانیا، سوئد، دانمارک و.. به سرپرستی پریچهر خواجه به روی صحنه رفتم.همچنین در سال 1390 با گروه «مهر» به سرپرستی فریبا هدایتی در لندن و در سال 1393 نیز با گروه «آوای دوست» در چهار شهر سوئد به برگزاری کنسرت مشغول شدیم.
- نوازندگی تخصصی ساز پرکاشن را چگونه آغاز کردید؟
حدود هفت سال پیش زیر نظر استاد همایون نصیری یادگیری ساز پرکاشن را شروع کردم. از نظر من کسی که نام خودرا نوازنده ساز های کوبه ای می گذارد، باید به تمامی سازهای این سبک تسلط تقریبی داشته باشد و علاقه من به ساز پرکاشن به دلیل متنوع بودن و ریتمیک بودن سازهای آن بود. من اولین دختری بودم که مجوز حضور در یک اجرای زنده را به عنوان تک پرکاشنیست صحنه گرفتم و اولین بار در اجرای کامران رسول زاده حضور پیدا کردم.
- با وجود تمام محدودیت های موجود چه عاملی شمارا تبدیل به تک پرکاشنیست صحنه کرد؟
حس تمایل به پیشرفت و ترقی مداوم و مکرر در درون من به طرز عجیبی زنده است و دوست دارم همواره رو به جلو حرکت کنم و تا بی نهایت ادامه دهم.
وجود حس رقابت مثبت، با وجود تمام محدودیت های موجود در موسیقی و نوازندگی بانوان، من را به تلاش بی وقفه ای وا شد که نتیجه آن حضور در صحنه ها به عنوان تک پرکاشنیست است.
چرا در بین تمام سازها پرکاشن را انتخاب کردید؟
به علت خلق و خوی ورزشی که از بچگی در من تعادل و قدرت بدنی بالا ایجاد کرده است،به پرکاشن که سازی مردانه است جذب شدم.این ساز اکت و جنب و جوش زیادی را در صحنه میطلبد و نواختن آن نیازمند قدرت بدنی و لمس قوی است.
- وضعیت موسیقی بانوان در کشور چگونه است؟
من به شدت طرفدار بانوان و پیشرفت آنها در تمام زمینه ها هستم. ضعف موسیقی در حمایت از بانوان و نبود امکانات لازم برای پیشرفت آنهاست.به نظرم بانوان در توانایی و استعداد در رقابت با نوازندگان مرد هستند و اگر حمایت و امکانات وجود داشته باشد، شاهد پیشرفت چشم گیر آنها خواهیم بود.
- محدودیت های موجود در عرصه بانوان را چگونه ارزیابی می کنید؟
بعد از عدم حمایت های دولتی ونبود توجیه مالی ، محدودیت های موجود در واقع ساخته رفتار های خود اهالی موسیقی است.مثلا یک مورد که شدیدا بر پیشرفت این جامعه موثر است، رفتار نوازندگان آقا با قشر بانوان موسیقی است.حمایت همکاران مرد و همکاری با حسن نیت میتواند بیش از آنچه تصور کنید در دلگرمی و انگیزه کار تاثیر گذار باشد. امثال استاد همایون نصیری، سعید صارمی و احسان شفیعی همیشه من و همکارانم را مورد لطف و حمایت خود قرار داده اند.
- کار در موسیقی پاپ و سنتی به طور موازی چگونه است و آیا تداخلی باهم دارد؟
خیر هیچ تداخلی را حس نمی کنم و برایم بسیار لذت بخش است. چرا که من عاشق تنوع در ساز و نوازندگی و ریتم های مختلف موسیقی و حتی تنوع ارکستر ها هستم و از این متنوع بودن انرژی میگیرم.
- تجربه اجراهای خارج از کشور را چگونه بررسی می کنید و چه تفاوت هایی با اجراهای داخلی دارد؟
متاسفانه کیفیت اجراهای بین المللی به هیچ وجه با اجراهای داخلی قابل قیاس نیست. من به عنوان یک نوازنده کوبه ای در ایران با گروه های مختلفی همکاری کرده ام. برای به ثمر رسیدن یک اجرا ، از چند ماه قبل تمرین های فشرده و زمان بر و بدون دستمزد آغاز می شود. عدم وجود هیچ گونه حمایت مادی و معنوی ضعف عمده اجراهای داخلی است.در اجراهای خارج از کشور با وجود دستمزد های مناسبی که به نوازنده پرداخت میشود، ارزش هنر او درک شده وازهیچ احترامی دریغ نمی شود. اما متاسفانه در ایران نه تنها دستمزد مناسب به نوازندگان داده نمی شود بلکه برای هنر و مهارت آنان نیز هیچ احترامی قائل نم یشوند.
- چه آینده ای برای ساز های کوبه ای بانوان در ایران ترسیم میکنید؟
آینده خیلی خوبی در نظرم می بینم.هفت سال پیش که شروع به یادگیری پرکاشن کردم، تنها جزو دونفر بانویی بودم که در ایران این ساز را می نواختم. اما خوشحالم که امروزه نوازندگان موفق و با انگیزه قدم در یادگیری و فعالیت در موسیقی به خصوص پرکاشن میگذارند. فقط باید توجه داشته باشند در رسیدن به هدف توقف ممنوع است.خوشحالم که شاید توانایی من در صحنه موجب شده باشد علاقه مندانی پیدا شوند که به پیشرفت پرکاشن در سازهای کوبه ای کمک کنند.
- رابطه موسیقی با وزرش چقدر نزدیک است؟
از نظر من رابطه ورزش و موسیقی بیش از حد تصور به هم نزدیک است. در رشته ای که من انتخاب کردم، ورزش به قدرت بدنی برای کوبیدن ضربه های محکم روی ساز و رها کردن ذهن، بیشترین کمک را به من کرده است.تمرکزی که در اجرا دارم و میتوانم در صدم ثانیه هماهنگی های لازم برای ساز زدن هرچه بهتر را انجام دهم، همه و همه حاصل ورزش بر ذهن و جسمم است.
- موفقیت خودرا مدیون چه کسانی هستید؟
بعد از خواست خداوند و تلاش بی وقفه خودم، در دوره اول زندگیم مدیون زحمات بی دریغ مادرم که همواره مسیر آموزش موسیقی را برایم هموار کرد و همیشه همراهم بوده و هست و بعد از آن حمایت های مالی و پشتوانه پدرم میدانم. در مرحله دوم زندگیم، انگیزه کار و تلاشم را مدیون همسرم هستم که همه جانبه مرا مورد حمایت خود قرار میدهد.
- حرف آخر ..
روی صحبت پایانی من با تمام کسانی است که می خواهند در راه رسیدن به اهداف خود قدم بردارند. هرچه زودتر اقدام کنید و از موانع نترسید. اگر اهدافتان حقیقی باشد، مطمئن باشید که تمام کانئات دست به دست هم می دهند تا شمارا در بهترین جایگاه قرار دهند.
منبع : اختصاصی نوای فارس