نوای فارس – مهرنوش گرمابی: امروزه یکی از بزرگترین دغدغه های خانواده ها، ثبت نام آن ها در کلاس های معتبر هنری است. رشد بی قاعده این آموزشگاه ها، انتخاب را سخت تر کرده است. اما وجود آموزشگاهی که مدرک دیپلم فنی و حرفه ارائه دهد مدیریتش نیز بر عهده یک چهره هنری نام آشنا باشد، به طور قطع انتخاب را راحت تر می کند. امین زندگانی بازیگر سینما و تلویزیون که سال ها قبل هم در موسیقی فعالیت کرده است، آموزشگاهی با نام «سی نمایش» را افتتاح کرده تا خانواده ها با خیالی راحت فرزندانشان را به عرصه هنر هدایت کنند و در انتها با اخذ مدرک دیپلم فنی و حرفه ای راحت تر وارد بازار کار شوند. به همین منظور با ایشان گفت و گو کردیم:
-چرا کسی که در سینما یک چهره بسیار مطرحی است، یک آموزشگاه هنری در دو فاز موسیقی و سینما راه اندازی کند ؟
فقط بازیگری و موسیقی نیست. ما چون زیر نظراداره فنی و حرفه ای تهران و وزارت کار فعالیت می کنیم، امکان فعالیت در 48 رشته هنری را داریم و در حال حاضر من مجوز فعالیت در هشت رشته از جمله فیلمنامه نویسی ، عکاسی ، تدوین ، کارگردانی و... را اخذ کرده ام. اما به دلیل تمایل من نسبت به موسیقی داشتم و به واسطه این که پدرم از اساتید موسیقی بودند، من هم با هنر موسیقی البته در جایگاه یک شنونده بیگانه نبودم و این دغدغه را داشتم که اگر روزی توانستم آموزشگاهی را در حیطه هنرهای نمایشی تاسیس کنم، به سمت ارگانی بروم که این امکان را برای من ایجاد کند که تک رشته و تخصص نباشم. وقتی مطلع شدم که اداره فنی و حرفه ای مجوز آموزشگاه های چند منظوره هنرهای نمایشی را صادر می کند، بسیار مشتاق شدم که به این اداره مراجعه کنم. ضمن این که همیشه معتقد بودم معضلی که شاید حرفه و در حقیقت فرهنگ و بخش هنری ما را گرفتار کرده است، این است که مقیاس و پارامتری ندارد اگر یک نوازنده ای معتقد و معترف به این است که من نوازنده گیتار هستم تا زمانی که ساز را در دست نگیرد، معیار و سنجشی برای آن وجود ندارد. حالا این سابقه و زمانی که یک هنرجو برای آموزش صرف کرده برای ارائه کارش چه در داخل و خارج از کشور نیاز به یک سری پارامترهایی دارد. حالا اگر این پارامترها چنانچه استانداردهای درستی داشته باشد، که با سازمان فنی و حرفه ای ما بحث خواهیم کرد که اگر استاندارد ها اگر یک مقدار به روزتر باشد و برای مثال در رشته های فنی مثل جوشکاری و تعمیرات موبایل وقتی دیپلم فنی و حرفه ای ارائه می شود، قاعدتا فرد باید توانایی انجام آن مهارت داشته باشد. ما هم در زمینه آموزش های هنری یکسری معیار هایی را داریم و سرمایه گذاری را که یک نفر در طول دوره ها انجام می دهد. در انتها مدرکی را دریافت خواهد کرد که آن مدرک در 45 کشور معتبر خواهد بود و همین طور در داخل کشور دارای ارزش و اعتبار است و اگر روزی مثل خود بنده در دوران نوجوانی دوست داشته که وارد هنرستان شود وبا مخالفت خانواده مواجه شده بوده و یا شرایط این اجازه را به او نداده، بتواند روی این مدرک به عنوان یک مدرک تحصیلی هم حساب کند. اگر روزی صنفی تاسیس شد برای کسانی که مدرک آکادمیک موسیقی دارند بتواند باارائه آن مدرک عضو آن صنف شود. چون هر چه قدر افرادی که در حوزه فرهنگ و هنر فعالیت دارند. بتوانند وارد صنوف و سیستم کشورمان بشوند و از قوانین صنفی پیروی بکنند، امکان قدرت گرفتن شان بیشتر خواهد بود. این دلیل اصلی بود که من بخواهم به این سمت حرکت کنم و مجوزهایم را از اداره فنی و حرفه ای دریافت کنم. اما یک سری مشکلاتی در مسیر ما به وجود آمد ما پروانه و مجوزهای تاسیس آموزشگاه را اخذ کردیم، اما متوجه شدیم که هزار و یک مشکل در این مسیر وجود دارد برای مثال همین ارائه مدرک فنی و حرفه ای بسیار کار ما را مشکل کرده است . ما زیر یک سری قیودی هستیم که برای مهارت های صنعتی ،الکترونیک و... طراحی شده اند و در تعریف آموزش هنری با توجه به این که هنر مطاع بسیار با ارزشی در کل دنیا و البته در کشور ما با اما و اگر باید در موردش صحبت کنیم . این قوانین در بخش آموزش هنری جواب گو نیست . نه مقرون به صرفه است از لحاظ اقتصادی و نه حتی لذت بخش خواهد بود برای مدیر یک چنین آموزشگاهی ما با قیودی مواجه هستیم که ناشی از عدم شناخت از هنر ،هنرمند و کار هنری است و ما با کمک مسئولین سعی در تسهیل قوانین داریم.
- با توجه به مشکلات بسیار در این بخش چرا به تاسیس یک آموزگاه آزاد که اتفاقا مدرک وزارت ارشاد را ارائه می کنند، بسنده نکردید ؟
به این دلیل که آن موقع آموزشگاه تک منظوره می شد و حکمی که آموزشگاه های آزاد ارائه می دهند، حکمی است که قابلیت ارائه به مکان های آکادمیک را ندارد و امکان تحصیل آکادمیک را برای هنرجو ایجاد نمی کند. به همین دلیل من احساس کردم که در آخر باید یک نقطه اشتراک بین من هنرجو هایم وجود داشته باشد. این نقطه مشترک یک حکم نمی تواند باشد از نظر من آن حکم فاقد ارزش و اعتبار است آن حکم فقط بیانگر زمان گذاراندن طول آن دوره می باشد و بیانگر کیفیت دوره برگزار شده نمی باشد . اما چون در فنی و حرفه ای آزمون برگزار می شود یعنی هنرجو یک فیلترهایی را رد کرده است و توانسته با موفقیت آن مدرک را دریافت نماید.
- آقای آرش زمانیان، شما مدیر بخش موسیقی این آموزشگاه است. از آنجایی که سابقه تدریس در آموزشگاه های مختلف را داشتید و در حال حاضر عهده دار مدیریت بخش موسیقی آموزشگاه هستید، چه برنامه هایی رابرای این آموزشگاه در نظر دارید؟
بخش آموزش همیشه یکی از دغدغه های من بوده وهمیشه دوست داشتم که به این سمت ورود پیدا بکنم. اما امکانش نبود البته به عنوان مدرس در بسیاری از اموزشگاه ها فعالیت داشته ام. تا این که آقای زندگانی پیشنهاد تاسیس یک چنین آموزشگاهی را به من دادند و من هم پذیرفتم. سعی کردیم کار متفاوتی را نسبت به سایر آموزشگاه ها ارائه بدهیم و اتفاقی که در این آموزشگاه وجود دارد این است که من به عنوان مدیر بخش موسیقی آموزشگاه سعی می کنم نظارت کافی روی کلاس های در حال برگزاری در آموزشگاه داشته باشم و حتی در سر کلاس ها حاضر بشوم. این موضوع با اساتیدی که قرار است با ما همکاری کنند کاملا شرط شده چون ما دوست داریم آموزشی که به هنرجویانمان ارائه می کنیم به صورت هدفمند و آنالیزه شده است. این مهم ترین بخشی است که در سایر آموزشگاه ها اتفاق نمی افتد. یعنی مدیر آموزشگاه به نحوه برگزاری کلاس ها و سرنوشت هنرجوها خیلی ورود نمی کنند و صرف برگزاری کلاس ها برای آن ها کافی است اما مطمئنا در این آموزشگاه به این شکل نخواهد بود .
- کلاس ها در چه مدت و چند نفره خواهد بود ؟
زمانیان : کلاس های سازها به صورت خصوصی و به مدت نیم ساعت و کلاس های گروهی تئوری موسیقی و کار با نرم افزارهای آهنگسازی که نهایتا هفت نفره خواهند بود به مدت یک ساعت می باشد.
- اساتیدی که انتخاب کردید، جز قشر جوان محسوب می شوند چرا از اساتید پیشکسوت در زمینه آموزش استفاده نکردید؟
ما جوان های با سواد را انتخاب کردیم و صرفا جوان هایی که انگیزه دار بودند را انتخاب نکردم و کسانی را انتخاب کردم که جوان باشند و پر انگیزه و از همه مهم تر با سواد باشند. به عنوان مثال آقای مازیار احمد پور بسیار جوان هستند و در حین حال بسیار باسواد ، ما می توانستیم اساتید پیشکوت که خود من هم سالیان سال در کنارشون فعالیت کردم را انتخاب کنیم. اما آن صبر و حوصله ای که این عزیزان شاید ده سال پیش داشتند الان دیگه ندارند. این یکی از تجربیاتی که من سعی کردم در این آموزشگاه پیاده کنم.
- شما برنامه ای هم برای برگزاری کنسرت های پایان دوره هم دارید؟
فعلا برای برگزاری کنسرت های پایان دوره برنامه ریزی نکردیم و فکر نمی کنم چنین اتفاقی هم بیفتد.
- شما برای کسانی که از این آموزشگاه دیپلم دریافت می کنند برنامه ای هم برای ورودشان به بازار کار دارید؟
آرش زمانیان: ما نهایت تلاش مان را خواهیم کرد تا کسانی که از این آموزشگاه خارج می شوند مهارت کافی را داشته باشند تا به سرعت جذب بازار کار شوند .
امین زندگانی: این بحثی که الان در مورد موسیقی مطرح شد و در ارتباط با کلاس های بازیگری بیشتر وجود دارد که هنرجویان به صرف ثبت نام در کلاس های بازیگری توقع این را دارند که وارد بازار کار حرفه ای بشوند این مانند نقش و مسئولیتی است که به هنرمندان چهره که شما باید الگوی اخلاقی جامعه باشید در صورتی که در هیچ جای دنیا هنرمند الگوی اخلاقی نیست، هنرمند یک الگوی اجتماعی است از بابت این که ورود کند به معضلات اجتماعی مثل ،محیط زیست، کارهای خیریه، کارهای رفاهی و... قرار نیست که الگوی رفتاری باشد. به خصوص که ما در دین اسلام هم آمده است چون دین ما دین بسیار کاملی است چون صور مثالی کاملی دارد ما نیازی به الگوی اخلاقی ، چهره نداریم که من بازیگر بخواهم الگوی اخلاقی باشم و این موضوع من را محدود می کند. حتی در انتخاب نقش هایم و حتی در بروز خلاقیت هنری ام. اما اتفاقی که در آموزشگاهی هنری و بخصوص رشته بازیگری به وجود آمده است و من هم در گوشه و کنار می بینم که این توقع در بین هنرجویان موسیقی هم به وجود آمده، در واقع یک توقع غیر استاندارد که با زیاده خواهی به هنرجویان گفته می شود که شما باید در کنار آموزش این را هم طلب بکنید. پس سابقه هنری به کجا می رسد؟ آیا یک هنرجویی که در 15 جلسه یک ترم را در مدت یک سال می گذارند آیا باید توقع داشته باشد که باید کنار کسی که 15 سال سابقه استیج دارد به روی صحنه برود؟ البته در صورتی که کارش خوب باشد و به نو.عی پدیده باشد خود به خود یک همچنین شرایطی هم برایش پیش می آید . این توقع نباید در هنرجویان به وجود بیاید که آموزشگاه یک بنگاه کاریابی است. من یک سوال دارم آیا شما وقتی به یک آموزشگاه رانندگی مراجعه می کنید پس از اتمام دوره این انتظار رادارید که آموزشگاه شما رابه تاکسیرانی معرفی کند؟ چرا یک هم چنین توقعی باید در حیطه آموزشگاه های هنری به وجود بیاید آموزشگاه ها هیچ تعهدی جز آموزش ندارند . اما مطمئنا من اگر احساس کنم که استعدادی وجود دارد که اید به آن پروبال داده شود این کار را خواهم کرد و معرفی آن شخص به او کمک خواهم کرد. چه در بین هنرجویان خودم و چه دربین بازیگران یک تئاتر. چرا که معتقدم یک چنین فردی می تواند عرصه فعالیتش گسترش پیدا کند و حضور پررنگ تر و موثرتری را داشته باشد . آموزشگاه مکانی است که برای آموزش و من فکر می کنم چه وزارت ارشاد وچه سازمان فنی و حرفه ای باید آموزشگاه ها را از نظر کیفیت سیستم آموزشی رتبه گذاری کنند. چیزی خیلی در بین مردم رواج پیدا کرده، این است که می گویند آموزشگاهی خوب است که چند بازیگر مطرح را به سینما معرفی کرده است و شاید آن بازیگرها کارشان خیلی خوب بوده یا مسیر آن اموزشگاه به محل سکونتشان نزدیک بوده که باعث این انتخاب شده یا شاید بیشتراز سایرین تلاش کرده و روابطی هم داشته و شده سوپر استار سینما اما همه این ها دلیل بر کیفیت کار آن آموزشگاه نیست . ما در تهران بیش از 90 آموزشگاه بازیگری داریم اما هیچ خروجی نداریم. آموزشگاه ها از این حربه استفاده می کنند و قول این را به هنر جو می دهند که او را به پروژها معرفی می کنند. برای جذب مخاطب این توقع ایجاد کردند . پس اگر این جوری باشد تمامی دانشجویانی که از دانشگاه های هنرباید از دانشگاه هایشان شکایت کنند که چرا بیکار هستند .
-آموزش جز دغدغه های شما بوده یا دوست داشتید که در زندگی هنری تان این مقوله را هم تجربه کنید؟
امین زندگانی: این تجربه برای من تجربه جدیدی نیست. من اولین باری که ورود پیدا کردم به آموزش بازیگری به سال 1380 برمی گردد، یعنی دوره ای که کلاس های بازیگری در حال شکل گیری بودند و به جذب و معرفی استعدادها می پرداختند من یادم است ، اولین باری که می خواستم بروم به یک آموزشگاه از استاد سمندیان اجازه گرفتم و عذر خواهی کردم و گفتم که استاد به من پیشنهاد دادند که به عنوان مدرس در یک آموزشگاه فعالیت کنم و در آن زمان به خاطر دارم که باید وزارت ارشاد مدرسین را تایید می کرد و استاد یک جمله ای را به من گفتنند این که « تو حداقل شاگرد من بودی اگرهمه آن چیزهایی که من به تو یاد دادم را بتوانی یاد بدهی خیلی خوب است » متاسفانه کسانی دارند آموزش می دهند که نه در زمینه بازار حرفه ای موفق اند و نه تحصیلات آکادمیک دارند. من در آن زمان جز جوان ترین کسانی بودم که بازیگری تدریس می کردم و با شرمندگی هم اعلام می کنم شاید یک شوقی بوده ولی حداقل می دانم که یکی از شاگردانم الان در تئاتر مشغول است و سایر هنرجویانم هم که بعدها در فضای مجازی یا به طور تصادفی در مکانی با من روبه رو می شوند ، خدارا شکر همه از من راضی هستند . اما همیشه این دغدغه و نگرانی را داشتم به دوجهت اول این که وقتی در این کشور هنرمندی به یک مقطع حرفه ای می رسد بحث آموزش هیچ جای در برنامه های او ندارد . اصلا جایی وجود ندارد که او را کامل تر کند این دغدغه بود که من، امین زندگانی کجا باید تجربه کنم در حالی که زیان این تجربه اشتباه ندهم این جا بود بحث آموزش جدی تر شد شاید ایده آل من این باشد که روزی این جسارت بکنم به همکارانم که این موضوع را اعلام کنم جایی وجود دارد به نام «سی نمایش» و بیایید با هم کار کارگاهی بکنیم و از هم یاد بگیریم و از این تکرار مکررات و آن چیزی که به اشتباه نامش را گذاشته ایم کلیشه رها شویم . مثل «آکتورز استودیو» در امریکا و بسیاری از کشورهای دیگر دنیا ، علاوه بر این که یک استاد خصوصی همیشه در کنارشان هست کارگاه هایی را برای تجربه دارند ما هم می توانیم با ایجاد یک چنین کارگاه هایی به آثارمان قوام بدهیم . بخش دیگر هم بر می گردد به این مسئله که من دوست داشتم برداشت خودم را از بازیگری بگویم چون احساس می کنم از یک جای به بعد دیگر داریم در مسیری حرکت می کنیم که دیگر چیزی به اسم هنر بازیگری در آینده نخواهیم داشت وقتی هنرجوی من در سر کلاس ها احساس میکند با آن آدمی که روی پرده سینما دیده خیلی تفاوتی ندارد می تواند آن کارها را انجام دهد من جوابی برایش ندارم . اشکال از توهم هنرجو نیست اشکال از این است که سینمای ما دارد به سمتی حرکت می کند که نمی شود دیگر عنوان حرفه ای را برایش اطلاق کرد ما سال ها از لفظ فیلم فارسی استفاده می کردیم که بگوییم کار محقر و کوچکی است . اما فراموش کردیم که داستان سرایی و داستان گویی که اولین وظیفه یک فیلم است و بعد ارتباط با کارکتر که این در فیلم های فارسی به خوبی دیده می شد برای همین هم اگر امروز هم به تماشای آن ها بنشینیم بازهم جذاب و تازه هستند . اما الان از همان الگو ها کپی برداری می کنیم اما توانمندی داستان سرایی و جذب مخاطب را نداریم و این یک معضل و من فکر می کنم هر آدمی در هرحیطه کاری نگران آینده حرفه ای خودش به شکل کلان است نه به شکل شخصی آن من هم به این دلیل که فکر کردم یک زمانی برای این که تخیلات و تفکراتم را دربحث آموزش بازیگری به سمتی ببرم که هم خودم در کنارش بیاموزم و هم بتوانم برای نسل آینده ام اگر روزی فرزندم از من پرسید برای بازیگری چه کردی در جواب بگویم من کلاس های را تاسیس کردم که بتوانم یک مقدار تفکر جامعه را در مورد بازیگری تغییر بدهم که بازیگری یک تخصص بسیار سخت است که نیازمند سال ها تجربه و آموزش است.
زمانیان : سال ها پیش که من در آموزشگاه های مختلف تدریس می کردم با یکسری از نقص ها مواجه میشدم اما چون حیطه فعالیت من محدود بود امکان ایجاد تغییرات لازم را نداشتم . اما حالا از موقعیت ایجاد شده به بهترین شکل ممکن استفاده خواهم کرد.
- و اما کلام آخر ؟
امین زندگانی : ان شاالله که در آینده مقوله هنر بسیار جدی تر از امروز مورد حمایت قرار بگیرد ودر حال حاضر آموزشگاه های ما در حیطه هنر وظیفه آموزش و پرورش را عهده دار هستند .به این معنی که اگر ما یک نظام آموزشی درست را در زمینه هنر داشتیم فردی که دیپلم می گرفت در هر رشته ای اگر درس هنر را از پایه فرا می گرفت شاید اخلاق فرهنگی جامعه ما بسیار بهتر بود شاید نگاه مردم به زندگی بسیار متفاوت تر بود.و مطمئنا وقتی هنر و فرهنگ از سبد کالای خانواده و از سبد آموزشی کودکان ما که فرهنگسازان آینده ما هستند خارج شود یقینا ما جامعه ای خشن به دور از قانون و جامعه ای به دور از روح خواهیم داشت . و حالا که آموزشگاه های ما قدم درجبران خلا های آموزشی ، نظام آموزشی برداشته اند به شدت مورد بی مهری ها و ناملایمات قرار می گیرند و از آن جایی که من هم به مقوله آموزشی وارد شده ام احساس می کنم گران بهاترین کاری که یک انسان در زندگی اش می تواند انجام دهد آموزش است. و در آموزهای دینی ما هم تاکید شده است که معلمی شغل انبیا ست اما متاسفانه هیچگاه حمایت های لازم از یک آموزشگاه به عمل نمی آید.
زمانیان : جدایی از بحث آموزش چیزی بسیار مورد تاکید ما قرار دارد بحث اخلاق و اخلاق گرایی است و کسانی که آقای زندگانی را می شناسند به این امر واقف هستند که ایشون مرد درجه یک اخلاق هستند و وقتی مدیریت یک آموزشگاهی را برعهده دارند قطعا اخلاق از نکات برجسته آن مجموعه خواهد بود.
منبع : اختصاصی نوای فارس
برای دیدن سایز اصلی روی عکس ها کلیک کنید