۱۴۰۳ بيست و هفتم ارديبهشت - 09:03 ب.ظ

متن ترانه

كوه هاي شبيه پنبه زده
رودهاي روانِ سنگِ مذاب
لمس خورشيد داغ روي سرُ
وحشت نعره در دل گرداب
.
آسمان داغ و زير پا آتش
گامها مثل اشكها لرزان
مغزها توی جمجمه جوشان
بر سر و شانه مار آويزان
.
قبرها هركدام يك چمدان
ومسافر درون آن خفته
دست و پاهايشان زبان دارند
غرق در حرف هاي ناگفته
.
گنگ و مبهم تمام ثانيه ها
ايستاده زمان به فرمانش
انتظار است و وحشت و ترديد
التهاب است و هرم سوزانش
.
تک سواری می آید از جاده
كوچه واميكنند اهل زمين
مردي از دور ميشود پيدا
زير پايش شكوه فروردين
.
با نسيم نشسته در زلفش
عده اي را قرار مي آيد
زمزمه ميكند كسي با خويش
گفته بودم سوار مي آيد
.
فوج فوج فرشته هاي بهشت
از نگاهش گلاب ميگيرند
و در آن لحظه ي پياده شدن
بال خود را ركاب ميگيرند
.
وندا ميرسد زعرش خدا
به شميم گل و غزل به سوار
اي حبيب دلم ازين مردم
دوست داران خويش را بردار
.
مومنان تو اهل ايمانند
خون سرخ مرا زکات تویی
تو نباشي تمام دوزخي اند
خون من كشتي نجات تويي
.
جان به قربان آن خدایی که
دل من را پر از غم تو نوشت
ماتم تو عظيم تر از كوه
گريه بر ماتمت كليد بهشت