زمینه فعالیت : نوازنده تار ، نواساز و هنرآموززادروز : 1272درگذشت : 1350/11/27
برازنده، عبدالحسین (۱۲۷۰-۱۳۵۱ ش) وی نوازندۀ تار و یكی از بزرگترین آهنگسازان كلاسیك ایرانی در قرن چهادرهم هجری است. استاد اصلی او درویش‌خان بود و او در زادگاهش، اصفهان، از محضر استادان بزرگ اواخر قرن چهاردهم هجری نیز استفاده کرده است.
شهرت او، به عنوان تارنوازی با تكنیك قوی و بیان بلیغ هنری و نیز ساختن آهنگ‌هایی بود كه مایه‌هایی غنی از رپرتوار كلاسیك موسیقی ایرانی (ردیف) را به صورتی شكوهمند، دارای فرم مستحکم، دلنشین و خوب پرداخته شده و به گوش می‌رساند.
یک صفحه از تارنوازی او همراه آواز ادیب خوانساری در سال‌های (۱۳۰۷-۱۳۰۸ ش) ضبط شده است. ماندگاری عبدالحسین برازنده در محیط محدود اصفهان، مانع شد كه هنرش به شكوفایی و شناسایی برسد. زیرا تمام امكانات معرفی هنرمند به جامعه ایرانی، در تهران متمركز بود.
از این‌رو، از بین چند صد ساختۀ او، تنها تعداد اندكی به اجرا و ضبط رسیده است و آلبومی مستقلی از او منتشر نشده است. همان تعداد آلبوم نیز با تنظیم و اركستراسیون مجدد، در برنامه‌های گل‌ها مورد استفاده قرار گرفته است مانند «آتش دل» و «رنگ‌های طبیعت» كه ابتدا در سال‌های ۱۳۰۳-۱۳۰۷ ش در صفحه‌های گرامافون با صدای خواننده بزرگ ایرانی، جلال‌تاج اصفهانی، ضبط شد. برازنده در همان سال‌های ۱۳۳۴-۱۳۴۷ ش نیز می‌توانست نیرویی قوی و خلاق برای برنامۀ گل‌ها و گردانندگان آن باشد و از هنر آهنگسازی، تارنوازی و حُسن سلیقه او در موسیقی استفاده شود؛ ولی چنین نشد. عبدالحسین برازنده، بی‌تردید وی یکی از بزرگترین آهنگسازان کلاسیک ایرانی در دورۀ خود بود.